Marc Marquez: Filizlenen bir sevgi mi, yoksa objektif bir takdir mi?

Öncelikle bu köşe – veya adına ne diyorsak artık – benim genel motor sporları hakkında olan düşüncelerimi yazıya döktüğüm bir yer olacak. Kimsenin düşüncelerine karışamayacağımı bilmekle beraber insanların düşüncelerine saygı duyduğumu, bunları değiştiremeyeceğimi de biliyorum. Burada amacım tamamen düşüncelerimi yazıya dökmek olacak, hiçbir şekilde insanların fikrini değiştirmek veya bir manipülasyon yaratmak üzerine olmayacaktır. Siz okuyucularımızın da, iki tarafın birden saygı çerçevesinde olduğu noktada, konu hakkındaki düşüncelerini öğrenmek benim için gayet eğlenceli olacaktır.

Açıkçası bu düzenli bir şey mi olacak bilmiyorum, aklıma bir konu geldikçe yazacağım sanırım. Bugün de tamamen bunun üzerinden yürüyeceğim.

Ben fanatik bir insanım. Bu, izlediğim tüm spor dalları için geçerli – basketboldan yüzmeye, bisikletten atletizme her şey için geçerli; futbol hariç, futbola ilgim yok ama sanırım güzel bir maç olursa izlerim. Tabii ki Formula 1’de, MotoGP’de, Formula E’de hatta Extreme E’de bile desteklediklerim var. Ana iki dalımızda İtalyanların etkisi büyük. Bunun en büyük nedeni de İtalya’da büyümüş olmam. Benim için çok önemli olan iki şey vardı – ve hâlâ da var: Ferrari ve Valentino Rossi.

Hayatım boyunca bu iki ikona büyük saygı ve sevgi besledim. Bu nedenle onların karşısında olan her şeyden nefret ettim. Bu çerçevenin içerisinde ise Marc Marquez en önemli yerlerden birini kapsamakta.

Marc Marquez, Repsol Honda

Fotoğraf: Bridgestone

13 yaşımdayken Marc Marquez, Repsol Honda ile yarıştığı ilk senede MotoGP şampiyonluğunu aldı. Bu kadar büyük bir dominasyonla bunu yapması, GOAT tartışmasında idolüm olan Valentino Rossi’ye karşı giderek güçlenen bir rakip oluşmasına neden oldu. Daha sonrasında VR ile pist üzerinde giriştiği çeşitli mücadeleler – özellikle 2015’te olanlar – nedeniyle bu adama olan nefretim gittikçe artıyordu. Ve o sırada 15 yaşındaydım, objektif bakmak yerine daha çok duygusal bakıyordum. Bu objektif değişimi en net şekilde, 2020 sonrasında görebildim.

Pandeminin etkilediği MotoGP 2020 sezonunun ilk yarışını açtım. Vale’nin yaşlılığı göz önüne alındığında onun yarışı kazanamayacağını biliyordum ve bu nedenle yarışın galibinin Marc Marquez dışında biri olmasına gayet sıcak bakıyordum. Daha üçüncü turda Marquez hata yaptığında bir anda ayağa fırladım ve sevinç çığlıkları attım. Ancak birkaç tur içerisinde beni asıl endişelendiren, bu “canavarın” ayaklanması oldu. Çünkü Marquez, sanki video oyunu oynar gibi teker teker rakiplerini geçmeye başladı. 25 turluk bu yarışın üçüncü turunda dışarı taşarak neredeyse son sıraya düşen bu adam, bitime birkaç tur kala yarış galibiyeti için en büyük rakiplerini hiç zorlanmadan geçiyordu. Galibiyeti alması gerçekten çok zordu çünkü bitime dört tur kala lider Quartararo ile fark 5 saniye civarındaydı ve 5 saniye MotoGP için oldukça büyük bir fark. Ancak bu sırada Marquez, çok sert bir kaza yaşadı ve daha sonra sezonu kapattı.

Sakatlığı sırasında ortaya koyduğu azim, açıkçası benim oldukça büyük bir takdirimi kazandı ancak eleştirilerime de neden oldu. Öncelikle onun bu hırsı gerçekten takdire şayan, yaptığı işe olan bağlılığını ve içindeki savaşçı ruhunu gösteriyor. Ancak tarihin en büyük sporcularından biri olduğu göz önüne alınırsa, ikinci Jerez yarışında dönmeye çalışması ve bir an önce kendini piste atma istediği oldukça tehlikeliydi. Burada aslında doktor ekibini de suçlamak lazım. Sezonu kapatacağı – hatta bir sonraki sezonun ilk birkaç yarışını kaçıracağı, o sezonda da tam performans ilerleyemeyeceği kadar büyük bir sakatlık yaşamasına rağmen bu ekip nasıl onun bir sonraki yarışta motosiklet üzerine oturmasına izin verdi? Tabii ki iyileşme döneminde yaşadığı talihsizlikler – koluna sabitlenen plakanın kırılması, kemiğin enfeksiyon kapması – gibi etkenler de onun dönüşünü geciktirdi ancak yaşadığı ilk sakatlığın oldukça ciddi olduğu ortadaydı. Ve belki de Marquez’in bu gözünü bürüdüğü hırs, onun sadece ciddi bir kaza yapmasına neden olmadı, aynı zamanda kariyerini büyük tehlikeye atmasına da neden oldu. Çünkü kaza yaptığı o yarışta oldukça hızlı gidiyor olsa da aynı zamanda bir o kadar tehlikeli ilerliyordu. Ve MotoGP motosikletlerinin günümüzde ulaştığı akıl almaz hızlar göz önüne alındığında, kaza yapma riski giderek artıyor.

Marc Marquez, Repsol Honda Team

Fotoğraf: Gold and Goose / Motorsport Images

Peki benim gibi fanatik bir Valentino Rossi hayranının, Marc Marquez’e olan saygısı neden bir anda arttı? Cevap aslında Marquez’in yokluğunda gizli. Marc Marquez’in yokluğunda Honda, ihtişamlı tarihinin en kötü sezonlarından birini geçirdi. Motosikletin gelişiminde büyük bir gerileme yaşandı ve 2020, Honda için bir hüsranla sonuçlandı. Bunun nedenini, Repsol Honda’nın diğer sürücüsü olan ve o sırada çaylak senesini geçiren Marc’ın kardeşi Alex’in MotoGP’deki ilk senesi veya motosikletin tamamen Marc’a göre geliştirilmesi etkenlerine bağlayabilirsiniz. Ancak bana göre bunlar tamamen Marc Marquez’in inanılmaz yeteneğine gölge vurmak demektir.

Daha önce belirttiğim gibi, Marc Marquez’i hiç sevmem. Bana göre çok antipatik bir kişiliğe sahip ve pist üzerindeki bazı hareketleri hiçbir şekilde kabul edilemez. Ancak benim bu görüşüm, onun nasıl bir canavar olduğu gerçeğini asla değiştirmez. Bir insanın yerde kayan bir motosikleti sadece dizi ve kolu ile kaldırması bile inanılmaz bir şey olarak görülürken, Marquez bunu Dovizioso’ya karşı verdiği şampiyonluk mücadelesindeki son yarışında yapmakla kalmadı, pek çok yarışta kaza yapmaya doğru ilerlerken bir anda kendisini yeniden havaya kaldırarak yarışa devam etti. 2021 sezonunda, %100 performansıyla mücadele edemediği ve Honda’nın eski senelere göre çok zayıf olduğu bir sezonda iki galibiyet alması gerçekten takdire şayan.

Gelecekte neler olacak bilmiyoruz, MotoGP artık öyle bir noktada ki gridde bulunan pilotların neredeyse tamamı inanılmaz bir yeteneğe sahip ve orada olmayı gerçekten hak ediyorlar. Özellikle Quartararo, Bagnaia, Mir, Morbidelli eksenli inanılmaz dörtlü – ki bunların ardından Brad Binder, Oliveira, Martin, Bastianini gibi isimler de geliyor – şampiyonluk savaşında büyük bir etken olacaklar. Bu nedenle kim ne kadar şampiyonluk alır onu bile tahmin etmek çok zor. Ancak her ne olursa olsun, Valentino Rossi benim için tarihin en iyisi olacak ve bunu hiçbir şey değiştiremeyecek. Buna rağmen Marquez’i övüyor olmam benim hâlâ garibime gidiyor olsa da, sanırım yaşım büyüdükçe bu spora daha objektif gözle bakabildiğimi gösteriyor.

Bu hafta Perşembe günü, tarihin en iyi basketbol oyuncusu Michael Jordan ve bendeniz ile beraber, Marc Marquez de bir yaş daha büyüyecek. 30’un sınırlarında gezinecek olan Marquez, sakatlık döneminin de etkisiyle, acaba daha olgun bir şekilde dönecek mi yoksa kaldığı yerden mi devam edecek? Yenilenen Honda şasisi, ilk senesinde Marquez’i şampiyon yapabilecek mi yoksa o da gençlerin kurbanı mı olacak? Katar’da yapılacak olan 2022 sezonunun ilk MotoGP yarışına bir aydan az bir süre kala bu sorular, heyecanlı bir sezon öncesi akıllarda olan soruların sadece bir kısmı. Şampiyonluk için benim duygusal ve objektif seçimim Francesco Bagnaia. Eğer 2021 sezonunun ikinci yarısında gösterdiği performansı bu seneye de taşırsa, Bagnaia’yı şampiyonluk için durduracak tek etken canavarlaşan bir Marc Marquez olur. Neler olacak göreceğiz.