Ferrari'nin ikonik F1 araçları: Schumacher'in dönemi başlıyor

Bu Ferrari'nin beş yıllık dominasyonunu başlatan otomobildi. Takım 2000-2004 sezonları arasında pilotlar ve takımlar şampiyonluğunu kazandı.

Enzo Ferrari'nin ölümünün ardından takım iç işlerinde o kadar karışmıştı ki, ancak köklü bir değişiklik takımı tekrar şampiyonluk mücadelesine sokabilirdi.

1993 yılında takımın başına Jean Todt getirildi ve Maranello'yu istediği gibi değiştirmesi için her türlü yetki verildi. 

Tüm yetkilerine rağmen Todt'un Michael Schumacher ile tasarım guruları Ross Brawn ve Rory Byrne'i Benetton'dan kapması altı yıl sürdü. Böylece takım ilk kez aynı yönde ilerlemeye başladı.

1999 sezonunda uzun bir aradan sonra Ferrari ilk kez şampiyon olabilecek bir otomobile sahipti. Eğer Silverstone'da Schumacher bacağını kırmasaydı belki ekip şampiyon olabilirdi.

Bu olayın ardından Eddie Irvine koltuğa oturdu, fakat takımı şampiyonluğa eriştirmek için yeterli olamadı. Yine de takım büyük bir başarının eşiğinde olduğunun farkındaydı.

McLaren, Mika Hakkinen'in şampiyonluğunu korumak için tamamen yeni bir araç tasarlarken, Byrne elindeki Ferrari'ye odaklanarak geliştirmeye çalıştı.

Ana farklılık ise tamamen yeni motordu. Bu bile Renault gibi bazı takımların 2000 sezonuna girerken geçirdiği değişime göre ufak bir adımdı.

Motorun V açısını genişletmek ağırlık merkezini yere yaklaştırdı ve aerodinamik alanda büyük olasılıkları gündeme getirdi. Ferrari silindirlerin açısını 75°den 90°a çıkardı.

O dönem Mercedes sporun en güçlü motoruna sahipti fakat FO110J dayanıklılığının sınırlarında dolaşıyordu. Sezonun ilk iki yarışında Hakkinen'in yaşadığı dayanıklılık sorunları ve Schumacher'in sezonun ilk üç yarışını kazanması, Fin pilotu pilotlar klasmanında bir daha geri dönemeyeceği kadar geriye düşürdü.

Schumacher sezon ortasında bitiremediği dört yarışa rağmen toplamda dokuz galibiyet ile 20 senenin ardından Ferrari'ye ilk pilotlar şampiyonluğunu getirdi. Daha önce görülmemiş bir dominasyon başlıyordu.

Stuart Codling